Zisan Mermi over haar jeugd in het Zeeheldenkwartier en de scholierendemonstraties

Haar familie in Den Haag

Mijn ouders woonden in de Kritzingerstraat in een kamer als jong getrouwd stel, die zij hadden ondergehuurd van een kennis. Ik ben geboren in de Rode Kruiskliniek op de De la Reyweg. Na mijn geboorte zijn mijn ouders verhuisd naar de Bothastraat in Transvaal. Daar heb ik mijn jeugd doorgebracht. Ik zat op de Pretoriusschool, daarna ging ik naar het Aloysius college. Op mijn 14e zijn we verhuisd naar het Zeeheldenkwartier, in de Zorgvlietstraat. Dat was heel anders dan Transvaal. Ik vond het meer kunstzinnig en het paste meer bij mij vanwege de leuke winkels. Het was wat hipper. Mijn oma en opa woonden in de Okkernootstraat. Daar is mijn vader opgegroeid en ook hij heeft hele leuke herinneringen aan zijn jeugd. Hij ging op kerstbomenjacht en was zo'n Haags schoffie. Hij zat vroeger op basisschool de Oase en hij nam mijn zusje en mij vaak mee om te zien waar hij was opgegroeid. Ik denk dat daar mijn interesse in geschiedenis ook vandaan komt. 

Later zijn mijn oma en opa verhuisd naar de Loosduinseweg. Daar ben ik ook opgevoed. Ik was meer bij mijn oma en opa thuis, dan dat ik thuis bij mijn ouders was. Ik vond het daar geweldig. Je had ook zo'n soort koffiehuisje tegenover de tramhalte. Daar ging ik met mijn vader naar toe en ik kende de gasten die daar zaten. Mijn familie is niet gesegregeerd geweest in Den Haag. Ze hadden al sinds dag 1 een Hollandse vrienden- en kennissenkring. Toen mijn oma naar Nederland kwam, huurde zij een kamer bij een hospita. De hospita hielp mijn oma met Nederlands leren en omgaan met de instanties. Mijn oma zei ook altijd dat ze alles van haar had geleerd. Mijn vader, ooms en tantes noemden de hospita tante. 

Mijn opa had een eigen winkel in de wagenstraat. Hij had een kledingatelier en was gespecialiseerd in leer. Mijn vader en ooms deden de verkoop en achter in de zaak waren mensen kleding aan het maken.

Momenteel woon ik in Escamp, op de Leyweg. Ik ben niet weg van de buurt maar ik kon daar een woning krijgen. Maar het ligt heel centraal met een tramhalte voor de deur en een winkelcentrum. Escamp is best grauw en qua bewoners wonen er veel Polen, Bulgaren, Marokkanen en Nederlanders en ik merk dat het niet mengt. De buurt is ook heel onhygiënisch en er zijn veel ratten. Zeeheldenkwartier vind ik meer joie de vivre. We liepen dan naar het centrum via de Oude Molstraat en de Papestraat. Dat was gewoon mijn buurt.

De belangrijkste plekken

Typisch Haags is voor mij wel het Buitenhof. Ik heb altijd een haat-liefde verhouding gehad met Nederland. Ik werd op mijn 20e ziek, dat was in mijn tweede studiejaar op de universiteit. Ik was in die periode vaak in het buitenland voor ziekenhuisopnames en controles. Als ik de tijd en energie had ging ik juist vaak weg uit Nederland. Maar elke keer als ik terugkwam en in de tram zat naar mijn ouders toe, kwam ik langs de Koninklijke Schouwburg en het Buitenhof. Ik realiseerde mij op die momenten dat ik toch wel van Den Haag hield en vond ik het ontzettend mooi. Eén van mijn favoriete plekken is ook wel het Lange Voorhout. Daar zou ik ook wel het liefst willen wonen. Het heeft iets statigs en houd ik van de bouwstijl die je daar terugziet. 

Toen ik ziek begon te worden, ben ik Den Haag anders gaan bekijken. Tijdens de stamceltransplantatie kreeg ik te horen dat het nu erop of eronder zou zijn. Ik kreeg een ultimatum te horen tot wanneer ik te leven zou hebben. Ik dacht echt dat mijn dagen geteld waren. Ik heb mij uit moeten schrijven van mijn studie, mijn stage bij de Nederlandse Bank moest ik afbreken, mijn vakantie naar Mexico moest ik annuleren. Maar wat ik wel deed was dat ik naar de plekken in Den Haag ging die ik het mooist vond. Dat was bijvoorbeeld de Passage. In mijn jeugd gingen mijn zusje en elke woensdag wel iets leuks doen met mijn vader. We gingen zwemmen bij de Houtzagerij of bij de Regentes of we gingen winkelen. We gingen dan naar de Passage want daar zat een speelgoed/fopwinkel. 

In die laatste fase van mijn behandeling waren die plekken voor mij heel belangrijk. Ik wandelde daarlangs om herinneringen op te halen. Een andere plek was de haven. Ik pakte soms dan wel eens de auto en reed naar het strand. Dat was een toevluchtsoord. Een andere plek is de Waterkant in het Westbroekpark. Het is aan het water en het is verscholen naast een oude kazerne. Vroeger huurde mijn vader een roeibootje voor mij en mijn zusje. Ik wilde echt die plekken in mij opnemen.

Na de stamceltransplantatie moest ik in quarantaine blijven vanwege de kans op infectieziekten. Ik mocht niet naar plekken met veel drukte. Ik mocht wel naar grote, open plekken zoals parken en naar het strand. Maar vanwege de behandeling moest ik ook een bepaald dieet volgen, ook vanwege infectiegevaar. Dus regelmatig ging ik naar het strand en at ik daar patatjes. Die worden natuurlijk op hoge temperaturen gefrituurd dus kans op een infectie is klein. Dan zat ik daar op een bankje te genieten. 

Scholierendemonstraties

Qua belangrijke historische gebeurtenis moet ik denken aan de demonstraties tegen de tweede fase, een nieuw onderwijssysteem. Ik zat toen in 4 VWO toen het nieuwe onderwijssysteem werd geïntroduceerd. Vanaf 3 HAVO en 4 VWO moest je dan kiezen voor een nieuw pakket, dat bestond uit natuur en gezondheid, natuur en techniek, economie en maatschappij of cultuur en maatschappij. Je zou dan al een soort richting moeten kiezen en je mocht maximaal twee tekorten hebben om over te kunnen gaan. Wellicht kwam het door die twee tekorten, waardoor het moeilijker werd over te gaan naar de volgende klas. Ik weet niet meer precies wat het probleem was, maar ik weet wel dat iedereen erop tegen was. Maar dat we als scholieren gingen demonstreren was heel vet! Na de tweede of derde les gingen we allemaal naar het Mailveld. Vanuit het hele land kwamen er scholieren naar Den Haag. Het werd heel chaotisch en opeens werden er ook auto's omvergeduwd door scholieren. Dat is mij wel bijgebleven.