Eigengereidheid van ambtenaren wordt door politici maar matig gewaardeerd. De wethouder maakt het beleid en de ambtenaar voert het beleid uit, zo is de normale gang van zaken. Een fraai voorbeeld van eigengereidheid van een ambtenaar was de aanleg van de Westduinweg te Scheveningen. De weg, zo had de wethouder bedacht, moest door een hoog duin lopen, waarbij het duin zou worden afgegraven. De ambtenaar, die de opdracht had om de weg aan te leggen, was I.A. Lindo (1848-1941), de eerste directeur Gemeentewerken.

Westduinweg gezien vanaf het politiebureau, links het nog niet afgegraven Lindoduin. 1963
maker Dienst van de Wederopbouw en de Stadsontwikkeling

Bezint eer ge begint

De grote stadsuitbreidingen, die plaatsvonden aan het einde van de negentiende eeuw en begin twintigste eeuw, maakte de aanleg van deze weg noodzakelijk. Als verantwoordelijk ambtenaar besloot Lindo, voordat de weg daadwerkelijk zou worden aangelegd, eerst de situatie in ogenschouw te nemen. Na de zaak eens goed bekeken te hebben, vond hij dat de weg niet door het duin hoefde, maar er omheen geleid kon worden. Buiten medeweten van wethouder Lisman werd het plan aanpast en kreeg de weg een mooie bocht en bleef het duin gespaard. 

Beplanting en wandelpaden

Het duin werd een geliefde speelplek voor kinderen uit Scheveningen, maar door het veelvuldige geravot verloor het duin langzaamaan de begroeiing, waardoor het zand ging verstuiven. Nieuwe beplanting kwam op het hoogste duin van Scheveningen, zodat het zand op zijn plaats bleef. In 1936 werd het duin in het kader van de werkverschaffing opgehoogd, beplant en wandelpaden aangelegd. 

Lindoduin vol met bunkers

Bij de openstelling voor het publiek in 1938 verkreeg het duin de naam Lindoduin. Een late beloning voor een eerdere ongehoorzaamheid. Lindo was toen 90 jaar en bij de onthulling van zijn naambordje zelf aanwezig.

Hiermee was de geschiedenis van het duin nog niet ten einde. 

De oorlog kwam en de Duitse bezetter bouwde het duin vol met bunkers. Vanwege de hoogte en de strategische ligging was het een prima plaats om de zee en de stad te bewaken. 

Lindoduin, hoek Westduinweg. 1969 maker Dienst voor de stadsontwikkeling

Ruimte voor woningbouw

Na de oorlog werd het duin opnieuw beplant en bestemd als wandelgebied. Uiteindelijk was het in de naoorlogse jaren de woningnood die ervoor zou zorgen dat het duin toch verdween. De grond was hard nodig voor woningbouw en het zand kon goed worden gebruikt voor het ophogen van bouwprojecten elders in de stad. In 1964 werd gestart met het opblazen van de bunkers. Een angstige ervaring voor de omwonenden, want de stukken beton vlogen daarbij in het rond. In één geval sloeg een brok beton dwars door een dak heen om uiteindelijk op de eettafel te belanden.

Op de plaats waar eens het hoogste duin van Scheveningen lag, staan nu een drietal flats en een sporthal. De naam Lindoduin is gelukkig gebleven en herinnert aan de ongehoorzame ambtenaar en het duin dat hij wilde sparen.

Dit artikel is onderdeel van een reeks artikelen gepubliceerd in Den Haag Centraal, geschreven door (oud) medewerkers van het Haags Gemeentearchief.

Auteur: Hans Zwaanswijk