Ronald van der Spiegel over het rustige Bouwlust, de bendes en de problematiek in de buurt
Ontmoet Ronald van der Spiegel, een betrokken buurtbewoner uit de wijken Bouwlust en Vrederust. Lees welke veranderingen hij in zijn buurt heeft gezien en wat hij heeft meegemaakt.
Ronald van der Spiegel, foto Robin Butter
Het rustige Bouwlust
Ik ben in 1954 geboren aan de Zuidwal in de Schilderswijk. Mijn ouders woonden toen in bij mijn grootmoeder vanwege de woningnood. Toen mijn ouders een eigen woning toegewezen kregen was dat in 1957. Ze zijn toen eerst verhuisd naar het Sterrenoord in Bouwlust. Dat was een driekamerwoning zodat mijn zusje en ik een kamer moesten delen. Mijn ouders kregen wel te horen dat minimaal één kamer ooit kon worden toebedeeld aan iemand anders om te komen inwonen, vanwege de woningnood. Die persoon is er nooit gekomen.
Er reden geen auto’s rond en het was een vrij rustige buurt. De kinderen konden er nog buitenspelen, bijvoorbeeld stoepbal. Maar toen kwamen er steeds meer auto’s in de straat en de autobezitters maakten zich zorgen dat wij met onze ballen de auto’s zouden beschadigen.
Bands en bendes
De buurt was zeer “ons kent ons”. In 1964 verhuisden mijn ouders naar een vierkamerwoning op de Lagezijde en kregen mij zus en ik elk een eigen kamer. Mijn moeder wist eerst in de Schilderswijk en later in Bouwlust precies op de straatnaam waar het wel netjes was en waar het volgens haar asociaal was. De Zichten waren goed. Hengelolaan was een beetje de grens. De Venen was toen een slechte buurt om te wonen. Op de Lagezijde woonden een aantal bekende Hagenaars, zoals Stan Poppe (oud-politicus), de stadsbeiaardier en loodgieter Frauenfelder. Die laatste had op een gegeven moment zelfs een nachtclub. Maar je wist ook wie er in een bende zat, zoals de RR (De Rock and Roller). Leden van de RR braken in in de fietsenhokken. Ik herinner mij dat de politie een keer was gebeld voor een band die in onze buurt repeteerde. Dat was Tee Set of After Tea, dat weet ik niet meer precies. Een van hen was erg bekend in de in de jaren ’60 met het nummer She likes weed.
Toen mijn moeder naar een ouderenwoning ging, kon ik niet op de Lagezijde blijven wonen. Ik kreeg in 1989 een woning op het Mosveen en woon daar al 32 jaar met plezier. De ellende in De Venen was toen wel opgeruimd. In de jaren ’80 stonden er bij mij in de straat drie drugspanden. Ik heb het idee dat in die periode dat ook wel kenmerkend was voor de buurt. Je wist ook wie zich daar mee bezig hield. Een jeugdvriendje van mij kwam uit een familie die zich ophield in die kringen. Zijn ouders droegen hun kinderen op om fietsen te jatten en zijn broer heeft een buurtgenoot doodgestoken tijdens een drugsdeal. Die moord gebeurde in mijn straat. Oud en nieuw was ook altijd wel heftig. Op de Beresteinlaan zat een politiebureau en die is ook wel eens bestormd. De gemeente heeft daarna feesten georganiseerd om de mensen tijdens oud en nieuw bezig te houden.
In de jaren ’90 verdwenen die problemen. De kinderen groeiden op en trokken weg. De buurt vergrijsde en werd rustiger. Er kwam leegstand in Bouwlust en er kwamen mensen met een andere culturele achtergrond in Bouwlust wonen zoals Turken, Marokkanen, Surinamers, Antillianen enzovoorts. Het werd een multiculturele buurt en zij brachten geen tradities mee van vuurwerkoverlast of kerstbomen rausen met zich mee. Het ons kent ons verdwijnt maar de buurt knapte er wel door op. Iedere groep doet haar boodschappen bij een andere supermarkt. Het vlees van de Turkse slager vind ik veel beter dan dat van de Jumbo en AH.
Problematiek in de buurt
Momenteel speelt er veel binnen Bouwlust en Vrederust. Die twee wijken worden vaak samen in één adem genoemd maar het zijn twee echt verschillende wijken. Er zijn plannen om de woningen te slopen en dat willen wij, buurtbewoners, tegenhouden. We hebben een aantal argumenten want de gemeente heeft wel een aantal steken heeft laten vallen. In Bouwlust en Vrederust staat voornamelijk huurbouw en zijn er weinig koopwoningen. Vaak leven de mensen ook langs elkaar heen. Zo is er ooit vanuit de koopwoningen tegen mij gezegd dat mijn medebewoners en ik de waarde van hun huizen laag maken. De vernieuwingen van de huurwoningen hoeven wat ons betreft niet. Het karakter van de wijken verdwijnt. Misschien ligt het aan de oudere mensen die zich daar druk om maken, misschien is het een stukje nostalgie. Maar het is voornamelijk dat we er ons gewoon thuis voelen en we het graag het willen behouden zoals het nu is.
Leuk artikel? Lees meer over ons project om de herinneringen van de inwoners van onze stad vast te leggen, of ga naar een van de andere gastblogs.
Wilt u met uw verhaal ook bijdragen aan de geschiedenis van Den Haag en al haar wijken? Neem dan contact op met het Haags Gemeentearchief via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken., een van onze medewerkers neemt dan contact met u op.