Hans Willink: Haagse Hannus en sportfotograaf met een Haagse visie

Opgroeien in Den Haag

“Kun je je voorstellen dat ik als kind nog heb gestoeprand in de Balistraat, zonder dat je werd aangereden? De Javastraat, waar ik woonde, was een gezellige winkelstraat, maar daar is niet veel meer van over. Ik ben geboren in 1956 en we woonden boven wat wij als kinderen ‘de kopjeswinkel van Cune’ noemden. Ik ging naar de Haagse Schoolvereniging aan de Nassaulaan. Het was vertrouwd en beschermd. Mijn ouders hadden de oorlog meegemaakt en zij wilden, zoals nagenoeg alle ouders, het voor hun kinderen beter hebben dan dat zij het zelf als kind hadden.

De middelbare school heb ik zowel op het Maerlant Lyceum als op het Nederlands Lyceum gezeten. Bij het Nederlands Lyceum hoorde ook een hockeyclub, HLC, de Haags Lyceum Club. Ik heb daar vele wedstrijden gekeept en soms ook in de spits gespeeld. Tot mijn 18e was ik heel klein. Als baby heb ik hersenvliesontsteking gehad en daardoor liep ik achter in groei, maar rond mijn 18e veranderde dat en werd ik ook een beetje goed in sport. Ik begon sport ook echt leuk te vinden. Het heeft nog decennia geduurd voordat ik professioneel sportfotograaf werd, maar de passie was er al. Daarvoor heb ik ondermeer in de IT gewerkt en eveneens een hoop losse klussen gedaan. Alles wat voorbijkwam deed ik. Dat kon ook in die tijd. Na mijn schooltijd had ik geen idee wat ik wilde worden en besloot om langs de uitzendbureaus te lopen. Ik kwam ieder uur langs en dat wisten ze. Omdat ik het ook niet erg vond om rotklusjes op te knappen, stond ik ook vooraan als er leuke baantjes waren. Zo kwam ik ooit terecht bij Shell Nederland Informatieverwerking op de Wassenaarseweg. Daar kwam ik voor het eerst in aanraking met de IT, een vak waarin ik lang heb gewerkt, zo'n 15 tot 20 jaar. Tot ik op een dag besloot dat ik fotograaf was.

Van IT-er tot fotograaf

Ik had in de IT een uitgeverij als klant, die mij op een bepaald moment in dienst nam. Niet als IT-er, maar om te ondersteunen en mij een column over IT liet schrijven voor Controllers Magazine, een financieel blad. Ik mocht daarvoor zelfs naar conferenties in het buitenland. Toen zij echter begonnen met een nieuw blad ‘Sportstad Den Haag Magazine’, wilde ik, sportgek als ik was, daar ook voor schrijven. Op een dag was ik aanwezig bij een wielercross op het strand en moest – met een klein cameraatje – uit een militaire wagen gaan hangen om foto's te maken. Dat was mijn eerste fotopublicatie.

In het Zuiderpark kwam ik Jan-Hermen de Bruijn tegen. Hij was de broer van een vroegere klasgenoot en eigenaar van voetbalmaandblad ELF en hij vroeg om ik ook voor hen kon fotograferen. Drie maanden later ging ik voor het eerst de trappen op van de spelerstunnel in de Kuip, bij een interland van Nederland en niet lang daarna ging ik ook voor ADO Den Haag fotograferen. 

Op 4 februari 2018 maakte ik mijn laatste foto, op de finaledag van de Dutch Open Darts. Door mijn spierziektes kon ik het niet meer. Er was nog wel uit Amerika een harnas gekomen waardoor ik de camera niet meer hoefde te dragen. Maar dat ging al vrij snel ook niet meer; ik was ook – mede door de beperking van beweging – niet blij met de foto's die ik maakte. Het frustreerde mij. Bij die Dutch Open Darts zou ik vijf finales fotograferen. Ik wist vooraf al dat het niet zeker was of ik dat ging redden. Ik heb er maar eentje kunnen doen. Er is een mooie foto van mij gemaakt, door collega Jos Groen, waarop ik na afloop van die finale achter mijn laptop zit en besef dat ik voor het laatst gefotografeerd heb.

Haagse Hannus

Wat typisch Haags voor mij is, is Haagse Hannus. De meeste mensen kennen hem niet, die Haagse Hannus. Hij is grappig en heeft een goede mening, maar hij is zo ongezouten. Het is een alter ego van mij en ik maak filmpjes voor YouTube met hem, als hij een bijzonder onderwerp heeft. Het begon met een filmpje over Muzee Scheveningen. De subsidie zou worden gestopt. Door het filmpje hebben meer mensen de petitie ondertekend. Ik kan met recht zeggen dat ik flink heb bijgedragen aan de redding van Muzee. Ik ben lange tijd met mijn scootmobiel voor het museum gaan staan. Ik stond daar dan net zo lang als het aantal graden Celsius op die dag. Soms kon dat 20 minuten zijn omdat het 20 graden was. Na heroverweging van de gemeente mocht Muzee toch doorgaan!

Favoriete Haagse plekken

Ik zei vroeger dat ik dood zou gaan, als ik niet op geurafstand van Scheveningse strand of het Zuiderpark woonde. Ik ben ook een nostalgisch persoon, ik houd van vroeger. Jimmy McMoses heeft ooit gezegd: "Geluk is nergens zo veilig als in het verleden." Dat is ook zo. In je herinneringen blijft geluk voortleven. Ik vind het jammer om veel nieuwbouw te zien rond de Tweede Kamer. Daar zat vroeger House of Lords en Tocci’s Milkbar. Ik houd juist van die oude stukken van de stad, zoals het Lange Voorhout waar Alexandrine Tinne, tot afgrijzen van de burgerij, galoppeerde met haar paard. Maar zij was wel de eerste serieuze fotografe van Nederland. Ik heb geëxposeerd met haar zwart-wit foto’s van vroeger en mijn foto’s van diezelfde plekken, in knallende kleuren.

Daarnaast denk ik ook aan de eerste gay cruising area in Den Haag op de plek waar Louis Couperus wandelde. Hagenaar was destijds, net als Utrechtenaar, een schelwoord voor homoseksueel en dat brengt zijn beroemde uitspraak, ‘Zo ik iets ben, ben ik een Hagenaar’, wel in ander perspectief. Couperus is ook eens gearresteerd in een ontmoetinsghuis voor mannen aan de Reinkenstraat. Vandaar dat de Haagse gay scene zich ook bij het Lange Voorhout ontwikkelde. Je had in de Kazernestraat één of twee etablissementen waar mannen samen kwamen. Om de hoek, in de Nieuwe Schoolstraat, had je er drie. Op de Denneweg zelf is natuurlijk de Landman, die beroemd is en als enige in dit gebied nog bestaat. 

De Denneweg, onze eigen P.C. Hooftstraat, in het buurtschapscentrum 2005, had de eerste bistro van Nederland: Charcoal. Ooit werden daar jaarlijks de Franse dagen georganiseerd; dan was er ook het beroemde stokbrood van Bakkerij Berkenbosch. Er was livemuziek en mensen waren verkleed op z’n Frans, met baretten. Dat was begin jaren '70. Het was er altijd heel bruisend en daar ‘moest’ je gewoon bij zijn. Het is ook een straat die zich ervoor leent om leuk en romantisch te zijn, net als de Molenstraat.

Op Scheveningen zaten de discotheken als het oude Palladium en daar omheen zaten goede kroegen, zoals Tiffany's en Gretna Green. Tussendoor ging je het Gevers Deynootplein op voor de snackbars. De échte liefhebber ging natuurlijk naar Coco van Dalen voor een broodje saté.

Haagse iconen

Harrie Jekkers is voor mij een icoon. Hij was de leadzanger van Klein Orkest. Op een dag gooide hij alle letters van de bandnaam door elkaar en kreeg toen het pseudoniem (Harry) Klorkestein. Onder die naam heeft hij het legendarische O, o, Den Haag uitgebracht. Hij is echt dé Haagse cabaretier. Paul van Vliet is ook een geweldige man. Hij heeft het eerste exemplaar van mijn thriller De Parousiaan in ontvangst genomen. René Bom, is voor mij de eeuwige nach(t)burgemeester. Niemand heeft hem kunnen evenaren en niemand zou dat ooit kunnen. Sjaak Bral schrijft prachtige columns, die zijn steengoed. Ik heb ook een zwak voor Conny Vandenbosch. Zij heeft ‘Wat voor weer zou het zijn in Den Haag’ van Annie M.G. Schmidt op prachtige wijze vertolkt. Die vraag stel je je als echte Hagenees, ook al zit je aan de Côte d’Azur.

Dan zijn er ook nog mensen als Erica Terpstra of Dick Advocaat, die allebei in Den Haag zijn geboren, de wereld over gaan en zoveel mooie dingen doen. Dat zijn ook helden. Maar je hebt ook een hoop mensen die op de achtergrond meewerken om Den Haag beter te maken voor gehandicapten of de LHBTIQ-gemeenschap. Mensen die voorvechtersrollen hebben, soms ook met gevaar voor eigen leven. Mensen die in de wat ingewikkeldere wijken van Den Haag, op scholen voorlichting geven over homoseksualiteit. Dat is moedig.

Stichting Haagse Sportstimulering voor Gehandicapten

Daarnaast mensen die dingen doen voor gehandicapten, daar ben ik zelf ook bij betrokken. Alleen is het bij mij de ironie van het leven, dat je een stichting opricht ‘Stichting Haagse Sportstimulering voor Gehandicapten’ en dat je een jaar later tot de doelgroep gaat behoren. Oorspronkelijk richtte ik de stichting Haagse Sportprijs voor Gehandicapten op met de bedoeling om één keer per jaar een prijsuitreiking te organiseren. Wouter Duinisveld, een sporter met een donorhart, die tweemaal een volledige triatlon uitliep (er zijn maar drie mensen op de hele wereld, die dat naar waarheid kunnen zeggen), won de eerste editie. We hebben de prijs meteen naar hem vernoemd. Omdat we na een jaar de activiteiten gingen uitbreiden, hebben we de naam van de stichting gewijzigd.

Verandering van Scheveningen

De verandering van de boulevard had een grote impact op Scheveningen. Notabene ontworpen door een buitenlandse architect, met een ontwerp waar ik aanvankelijk tegen was. Geen strandtenten meer die overal naast elkaar stonden, wat ik juist zo leuk vond aan onze boulevard, maar veel ruimte ertussen. Het feit dat je niet meer met de auto twee kanten op kon. Wie verzon dat? Maar nu het klaar is, vind ik het fantastisch! Het is een verrijking geworden, want de ruimte tussen strandtenten zorgt voor een geweldige doorkijk naar zee. Er is meer ruimte voor fietsers en het is veiliger. Het brede pad voor de voetgangers met de slingers erin, maakt het speels. Zelfs een Hagenees kan zich vergissen.”