Waldo Koendjbiharie over rijksgenoten, migratie en digitale kunstwerken
Elke twee weken vragen we een inwoner van Den Haag naar zijn of haar herinneringen aan onze stad. Wat is typische Haags, voelt thuis en mag dus niet ontbreken in ons archief? Deze keer is het woord aan Waldo Koendjbiharie.
In Nederland zijn mensen niet zo statusgevoelig en kun je meer jezelf zijn dan in Suriname. Hindoestanen laten graag ook door uiterlijke dingen zien dat ze dokter, advocaat of politicus zijn. Eigen ontwikkeling, vooruitkomen, is belangrijk voor ons. Daarom ben ik ook in 1971 naar Nederland gekomen.
Naar Nederland
Ik ben een boerenzoon, heb rijst geplant in de velden en later als Shell pompbediende en in de autowasserij gewerkt. Toen ik overstapte naar een groot Nederlands energiebedrijf, NV Elgawa een dochteronderneming van OGEM thans de NAM, in Paramaribo, kwam ik ook in de huizen van Nederlandse directeuren, in echte villa’s met airco’s en koelkasten, vier bedienden en twee auto's op de oprijlaan.
Vertrouwd
Ik was wel onder de indruk en wilde Nederland, waar in mijn denken iedereen zo luxe leefde, in het echt zien. Bovendien was het ook vertrouwd, want op school hadden we ook alles al over tulpen, de Rijn, Lobith, vaderlandse geschiedenis, de Tweede Wereldoorlog, zoutwinning in Hengelo en Kerkrade, Karel en de Elegast en klompen en kaas geleerd. We waren toch rijksgenoten.
Na mijn aankomst in Nederland bracht mijn neef mij eerst naar Peek en Cloppenburg, om warme kleren te kopen. Dan gingen we naar Scheveningen. Maar de zon scheen niet en ik kreeg het erg koud. Het weer hier is echt een probleem als je uit de Tropen komt.
Je best doen
Kijk, als Surinamer moest je 200 procent harder werken en dubbele prestaties leveren als je hogerop wilde komen. Maar discriminatie creëer je zelf. We zijn wel in een minderheid en dan moet je je aanpassen. Zo zie ik dat. Bij de Konmar kwam je er in het begin niet tussen als vakkenvuller, daar moest je vanwege je kleur hoe dan ook als schoonmaker beginnen. Maar dat is nu veranderd, het schuift per groep op. Als je zelf je best doet, word je ook goed beoordeeld en beloond.
Thuis in Den Haag
Ik heb veel avondscholen bezocht en kwam uiteindelijk bij Sdu terecht. Ik kon er interne opleidingen volgen en heb er ruim 42 jaar met veel plezier gewerkt. Ik ken heel Den Haag, en ben gefascineerd door de flora en fauna, die hier vaak heel dichtbij is. Den Haag is ook echt mijn thuis. Kijk naar de Japanse tuin, of naar het Zuiderpark, Het Westbroekpark, Clingendael.
We zijn zelf dertig jaar geleden in Nieuw Waldeck gaan wonen, lekker rustig, veel groen, als enige Hindoestanen. Ik ben meteen met een tuintje begonnen op de galerij, dat zit toch in je. Nederlanders moeten om de vijf jaar verhuizen, dus veel van mijn oude buren zijn alweer weg, maar dat hoef ik niet.
Onze kinderen hebben we geen Hindoestaans geleerd, dat hebben ze zich later eigen gemaakt, dat zijn wel echte Nederlanders. Van kleinsaf leer je, spreek je, en schrijf je in het Nederlands en met onze eigen taal kan je hier in Nederland niet veel.
Eigen migratiegeschiedenis
Ik vind het wel een verschil of het je bloed is dat roept, of dat je steeds maar met je roots van eeuwen geleden bezig bent. Kijk, veel Hindoestanen richten zich, als ze ouder worden op hun sporen in India.
Ik vind het belangrijker om mij met het heden bezig te houden. En voor mijn kinderen is het goed dat ze weten hoe de laatste 50 jaren waren hier in Den Haag. Daarbij is mijn eigen migratiegeschiedenis natuurlijk belangrijk, dat zit in mijn eigen bloed. Zoals ook veel culturele gebruiken, feesten of bepaald soort eten. De Haagse markt is voor ons heel belangrijk. Dat bloed zit ook in mijn kinderen, het is een stuk cultuur en identiteit. Goed, als in het archief de kennis over migratie wordt gedocumenteerd.
Beroepsfotograaf
Na mijn pensioen 7 jaar geleden ben ik gaan fotograferen en heb ik ook twee jaar aan de Academie voor Beeldende Kunsten gestudeerd. Nu kom ik als beroepsfotograaf op veel verschillende feesten en evenementen in de stad, ook veel bij Hindoestaanse klanten. Ik heb mooie foto’s van Divali en van het Milanfestival. Vorig jaar heb ik nog een fashion shoot in Frankrijk gedaan voor een Hindoestaanse Barok Style Designer uit Den Haag. Het is niet zo gemakkelijk een goed model in badpak te vinden, daar houden onze vrouwen niet zo van.
Digitale kunstenaar
Sinds 2019 ben ik in het digitale kunstwerk terecht gekomen. Mijn dochter kocht een woning en wou graag een abstract kunstwerk hebben, eentje wat je niet zo in de winkel kan kopen. Toen het kunstwerk klaar was, vond ze het te abstract en kocht ze er toch één in de winkel.
Maar ik raakte gefascineerd door digitale kunst waarmee ik reflecteer op gebeurtenissen of onderwerp in de wereld. Zo heb ik van Tjernobyl de straling, Apple van Steve Jobs, gestrande Walvis, Diwali De Diya, en zelfs al de Corona digitale schilder kunstwerken.
Leuk artikel? Lees meer over Thuis in het archief of een van de andere gastblogs.
Wilt u met uw verhaal ook bijdragen aan de geschiedenis van Den Haag en al haar wijken? Neem dan contact op met Samantha van As, senior archiefmedewerker, via 06 50 05 32 34 of Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..