Elke twee weken vragen we een inwoner van Den Haag naar zijn of haar herinneringen aan onze stad. Wat is typische Haags, voelt thuis en mag dus niet ontbreken in ons archief? Deze keer is het woord aan Sunil Somair. 

Sunil Somair was eigenaar van de eerste en grootste winkel voor Bollywood muziek in Den Haag.

Muziek en bioscoopbezoek

Al toen ik geboren werd in 1956 in Paramaribo, verzamelde mijn vader 78 toeren platen. Dat waren van die dikke platen met Indiase muziek. Die hadden we thuis ook regelmatig opstaan, dan groei je echt op met muziek. Mijn vader werd vaak gevraagd om plaatjes te draaien tijdens familiefeesten.

Als oudste kleinzoon van mijn oma was ik altijd degene die met haar mee mocht naar de bioscoop, die van een vriendin van haar was. Toen waren er veel Bollywood-films te zien, maar ik had daar geen interesse voor. Ik ging meer mee voor de snacks, voor de popcorn en voor de cola.

Naar Nederland

In 1968 verhuisde een tante van mij naar Nederland. Zij spoorde mijn ouders aan om ook te komen.  Mijn vader had net zijn baan verloren, maar kon gelukkig bij Texaco komen op de administratie. Dat combineerde hij met een tweede baantje in de avonduren.

In 1969 werd het politiek onrustig doordat ondermeer leraren staakten voor meer loon. Mijn vader vond educatie erg belangrijk en voor hem was dat de druppel om naar Nederland te verhuizen. Eerst gingen mijn ouders met mijn twee zusjes naar Nederland. In Den Haag huurden zij in de Van Goghstraat een huis. Later kochten zij een huis aan de Da Costastraat. In de tussentijd woonden mijn broertje en ik bij oma. We vonden het daar prima, maar van mijn vader moesten ook wij komen in 1971. 

We hoefden niet te integreren, want we spraken Nederlands en mijn neefjes stuurden weleens de boekjes van hun voetbalvereniging naar ons in Suriname. Ik kon dus niet wachten om te gaan voetballen bij S.V.G.W., de club van mijn neefjes.

Indiase muziek

Ik zat op het Westeinde MAVO maar ook op het Aloysius College. Dat was een katholieke school en ik ging gewoon mee naar de mis. Op de MAVO gingen we voor de Engelse les naar Londen. In de Indiase wijk zag ik veel winkels, die veel Indiase muziek verkochten. Toen ik dat thuis aan mijn vader vertelde, kocht hij direct een vliegticket om naar Londen te gaan en platen te halen. Vanuit huis in Den Haag begonnen we ‘s avonds met de verkoop van deze platen. Via via wist men ons te vinden. De handel was lange tijd lucratief, want vanaf 1974 kwamen er meer Surinamers naar Nederland, die onze klanten werden.

We hadden een nieuwe, grotere locatie nodig en toen koos mijn vader voor een hoekwinkel in de Hobbemastraat met een woning boven de zaak. Dicht bij de markt, een voormalige slijterij. De Hobbemastraat was een plek waar veel Surinamers kwamen. Mijn tante had de zaak “Winkel Sam” met allemaal tropische producten. Maar voor de grote boodschappen ging je naar de Haagse Markt, dus we lagen lekker op de route.

In 1975 lukte het mijn vader om via mijn oom een exclusief agentschap met India te krijgen. Hierdoor hoefde mijn vader niet meer op en neer naar Londen, maar kon hij de muziek bestellen. Lange tijd mocht ik de bestellingen plaatsen. De zaak liep goed en ik had een slaapkamer achterin de zaak. Wij waren een van de weinige importeurs. Wij verkochten ook platen van Nederlands-Hindoestaanse zangers, maar ook Caribisch, Surinaams en Afrikaans.

Sunil's Records Center

In 1978 overleed mijn vader en nam ik de zaak over. Sunil’s Records Center (SRC) werd een begrip in de hindoestaanse samenleving. In elk Hindoestaans huishouden zijn er platen te vinden die gekocht zijn in SRC. Hans Breukhoven was mijn grote voorbeeld met zijn Free Record Shop, waar je platen kon beluisteren met koptelefoons. Ik zorgde voor de modernisatie van de winkel. Door de koptelefoon bleven mensen hangen. Hoe langer zij bleven, hoe groter de kans was dat zij meer kochten. Ik kon daardoor ook het huis naast de winkel kopen. Het liep goed. Velen hebben toen de SRC winkel nagebootst, maar zelfs heden ten dage is SRC een begrip in de Hindoestaanse muziekwereld. 

Ik trouwde en kreeg 3 kinderen. Mijn gezin heeft mij altijd ondersteund en bijgestaan in mijn missie uit te dragen. Bollywood is een onderdeel van de opvoeding, daarnaast behield de hindoestaanse gemeenschap in Nederland de cultuur d.m.v. muziek in stand.

Vanwege de stadsvernieuwing ben ik naar de Paul Krugerlaan verhuisd. Door stadsvernieuwing viel de Surinaamse gemeenschap ook een beetje uit elkaar. Er kwamen toen ook meer Turkse mensen en de Surinaamse jongeren trokken weg. Dat gevoel van ‘in het weekeinde even een bioscoopje pakken als uitje voor de hele familie’ – zoals wij dat ooit deden - is er ook niet meer onder jongeren.

Swingende TikTok filmpjes

Begin jaren ’90 kwam ook de cd op en liep de verkoop van lp's terug. Daarna ben ik nog even doorgegaan met de handel van cd’s vanuit een garage, maar een paar jaar geleden ben ik gestopt. We zijn toen voor twee jaar teruggegaan naar Suriname maar nu weer hier in Nederland. Ik volg nog wel de goede bands en vind het geweldig als mijn kleinkinderen mij leuke swingende TikTok filmpjes opsturen! Ook merk ik nu reeds hun passie voor Bollywood muziek.

Heden ten dage zie ik de trend ontstaan dat de echte muziekliefhebber en hobbyist de oude platen verzameld. Hier word ik nog steeds voor benaderd en krijg ik soms platen in mijn hand die ik ooit verkocht heb in Sunil’s Record Center. Met mijn muziekgroepen op social media ga ik nu daarmee door en houd de waarde van de hindoestaanse muziek daardoor levend.

Leuk artikel? Lees meer over Thuis in het archief of een van de andere gastblogs.

Wilt u met uw verhaal ook bijdragen aan de geschiedenis van Den Haag en al haar wijken? Neem dan contact op met het Haags Gemeentearchief via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken., een van onze medewerkers neemt dan contact met u op.