Fazia Habib over respect, liefde en roti in Den Haag

Elke twee weken vragen we een inwoner van Den Haag naar zijn of haar herinneringen aan onze stad. Wat is typische Haags, voelt thuis en mag dus niet ontbreken in ons archief? Deze keer is het woord aan Fazia Habib.

Mijn vader, Abdoelhak Mohamedajoeb, zei altijd, ‘het zou leuk zijn als je met een Hindoestaan thuiskomt, maar iemand anders is ook welkom.’ Zo dacht hij en zo handelde hij. Het is drie jaar geleden dat hij is overleden. In 2007 werd hij gevraagd op Radio Amor omdat hij 50 jaar in Nederland was. Hij begroette de luisteraar met zegeningen vanuit verschillende religies. Voor hem was er maar één God.

Durf

Mijn vader was in 1957 één van de eerste Surinamers in Nederland. Ik bewonder hoeveel durf hij al als puber had om zijn horizon te verbreden. Het is niet niets als je als 16-jarige vanuit Paramaribo naar Nederland komt om te studeren tot verpleegkundige. Maar toen hij na een lange bootreis met de ‘Bonaire’ aanmeerde op de kade in Amsterdam, bleek die studie niet door te gaan. Daar stond hij dan, met vreselijke heimwee en met te weinig geld op zak om terug te gaan. Uiteindelijk is hij bij KLM gaan werken.

Zelfstandig en ondernemend

Hij woonde in een klein kamertje in een pension van een Indische vrouw. Later is hij met het leger naar Suriname gegaan, als ‘enig bruintje’, zoals hij dat zelf zei. Die periode als soldaat vond hij de beste tijd van zijn leven, omdat hij daar echt zelfstandig en ondernemend van is geworden.

Bij zijn bezoeken aan Suriname heeft hij in de jaren ’60 mijn moeder, Irene Imamdi, ontmoet. Zij is het avontuur aangegaan door met hem mee naar Nederland te gaan. Mijn moeder is geboren in Paramaribo in een familie met 12 kinderen, waar iedereen om drie uur ’s ochtends al opstond om deeg te rollen. Opa en oma verkochten de roti’s op de markt. In Nederland bleef mijn moeder roti’s maken, die mijn vader dan ’s avonds laat, naast zijn werk bij de KLM, verkocht in de cafés van de Schilderswijk. Hollanders wilden wel iets lekkers naast hun drankje of om ’s avonds thuis nog te eten.

Sranang Wojo

Samen begonnen ze rond de jaren ’70 de eerste tropische winkel op het Hobbemaplein, genaamd Sranang Wojo, met import uit Suriname, Thailand, Brazilië en Canada. We zaten ook om de hoek van de markt, waar iedereen kwam. De verkoop liep storm en er kwamen al gauw tafeltjes achter in de winkel voor mensen die roti kwamen eten. Daarna is hij een tweede zaak een deur verderop begonnen, de Midnight Roti Shop. De naam ”Midnight” is bedacht door mijn vader, omdat we toen tot middernacht geopend waren. Het zat altijd vol.

Ik stond al als puber samen met mijn zusjes, genaamd Meriam, Shera en Farishna, in de winkel. Mijn man, Farid Habib, leerde ik op een jonge leeftijd kennen tijdens een Hindoestaanse bruiloft. Hij heeft ook een tijdje in de zaak meegeholpen. Nadat wij getrouwd waren, vertelde mijn vader ons dat we Midnight Roti maar moesten overnemen. Mijn andere zussen kregen ook ondernemingen van hem.

Push het omhoog

Hij wilde zijn bezit op tijd overdragen zodat hij het nog allemaal kon zien groeien en ons nog kon zien genieten. De boodschap was: push het omhoog, hoe, dat mochten wij zelf bepalen. Hij was echt een rasondernemer en stond altijd open voor nieuwe kansen. Dat heeft hij op ons overgedragen. We hadden bijvoorbeeld een Cadillac als trouwauto. Tijdens een reis naar Amerika ontstond bij mijn man het idee om trouwauto’s zoals limousines en Cadillac’s te verhuren, en zo is "Romantic Cars: trouwsauto’s en limousines verhuur" ontstaan. Ook zijn we gaan uitbreiden met vastgoed in Miami.

'Er moet liefde in'

In de jaren ‘90 hebben we Midnight Roti uitgebreid naar de Escamplaan. Onze klantenkring bestaat vooral uit Nederlandse mensen, en nu ook veel Polen en Hindoestanen. Echt een nette buurt zonder trammelant en onze roti’s worden gewaardeerd, de klanten proeven wel dat ze nog steeds met de hand worden gerold. We zeggen altijd ‘er moet liefde in’, dat hebben wij ook meegekregen van mijn vader. Dat betekent ook dat je heel goed moet zijn voor je personeel. Het voelt als een grote familie in de zaak, veel mensen werken al dertig jaar bij ons. Inmiddels zijn we gaan uitbreiden in Ypenburg met een zaak, dat had hij prachtig gevonden. Uiteindelijk dromen we van een franchise-opzet voor Midnight Roti.

We zijn ook met de hele familie gaan wonen in Ypenburg, daar heb je nog de rust en de ruimte. Den Haag blijft wel mijn thuis. Het Hobbemaplein is mijn belangrijkste jeugdherinnering, maar ook aan het stadscentrum op donderdagavond heb ik goede herinneringen. We spraken toen allemaal af in de Spuistraat, bij de tramhalte om lol te maken. Dat was de place to be, zien en gezien worden. In de zomers gingen we natuurlijk ook naar het Zuiderpark.

Respect en liefde als allerbelangrijkste

Ja, ik ben van top tot teen Hindoestaan, zo ben ik opgevoed. In mijn doen en laten heb ik wel de Nederlandse mentaliteit, maar van binnen zit de Hindoestaanse cultuur met waarden en normen. Respect is het allerbelangrijkste. Ik moest mij wel aan de regels houden. Ik denk dat wij diezelfde regels ook hebben overgebracht op onze dochters. Ik kan echt wel begrijpen dat dingen anders gaan dan vroeger, maar ik wil het wel met ze bespreken.

Al luisteren ze niet meer naar Hindoestaanse liedjes en spreken ze nauwelijks Hindoestaans, onze dochters hechten wel veel waarde aan de normen en waarden van de Hindoestaanse cultuur. Zo gaat dat. Ik geef ze ook echt wel de vrije hand, ze moeten keuzes kunnen maken met hun hart. Liefde is het belangrijkste. En ja, onze dochters zijn al ondernemers en zullen ook wel de zaken overnemen.

Wij zijn dankbaar voor wat we hebben gekregen van mijn ouders, en dat mijn man en ik daarop verder hebben kunnen voortborduren. In de toekomst ga ik mij meer richten op het helpen van mensen. Delen met de minderbedeelden, hier en in Suriname. Dat land zit toch in je genen. 

Leuk artikel? Lees meer over Thuis in het archief of een van de andere gastblogs.

 Wilt u met uw verhaal ook bijdragen aan de geschiedenis van Den Haag en al haar wijken? Neem dan contact op met Samantha van As, senior archiefmedewerker, via 06 50 05 32 34 of Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..